Categorie: Familie

Gisteren heb ik de sandalen opgezocht. Samen met een 3/4 broek leek het mij de ideale combinatie voor een mooie zonnige dag. Jurre vond het maar niks. Het stond niet vond hij. En….het ergste vond hij nog dat ik haren op mijn benen heb. Dat hoort niet volgens hem. Nu waren de benen wel erg wit en dan vallen de zwarte haren natuurlijk wel op. Maar als mijn benen geen zon zien dan blijven ze wit en dan blijft het contrast bestaan. Ik vond het veel ernstiger hoe wij bij de huisartsenpost in Hardenberg stonden. Tijdens het korfbaltoernooi kwam er een speelster in botsing met een tegenstander en zij had zoveel pijn dat we vonden dat het nagekeken moest worden. Jaap had zijn sportkleding nog aan en zijn italiaanse bordeelsluipers erbij aan getrokken. Ik had een trainingspak aangetrokken en daar mijn sandalen onder aan getrokken. Dat vond ik vreselijk staan, maar ja je moet wat. De zaalschoenen moesten toch echt uit. En wat ook niet kon die dag was een winterjas aantrekken bij een 3/4 broek met sandalen. Dus voordat ik ’s morgens naar de winkel ging nog gauw even de zomerjas uit de kast gehaald.
Nu loop ik veel op sandalen. Zowat van april tot oktober als het weer het enigszins toelaat. Ik vind het heerlijk! Anderen bibberen al van het idee. En….het liefst op blote voeten.

Ik had er nog nooit van gehoord: downdaten. Maar ik schijn het al 20 jaar te doen. Jaap vindt het prachtig en heeft het afgelopen weekend alleen maar aan downdaten gedacht. Ik zal even uitleggen wat het is: de vrouwelijke partner kiest en leeft samen met een partner die een lagere opleiding als zij zelf heeft. Ik vind dat niet zo ernstig, maar dat schijnt nogal eens gek gevonden te worden. Jaap zit al een paar dagen te pochen; maar ik heb er verder niks mee. Belangrijker vind ik dat je je gelukkig voelt in je relatie. Het doet er dan niet toe of de man een hogere opleiding heeft dan de vrouw of andersom; of de man 10 jaar ouder is dan de vrouw of andersom; of dat je wellicht een partner kiest van hetzelfde geslacht. Als je maar gelukkig bent…..

Jaap sluipt al een paar dagen op zijn schoenen over zijn werkvloer. En…het bevalt. Ik geloof dat hij er ook wel een beetje trots op is. Hij had geen spontane reakties gehad op zijn schoenen. Dat vond ik positief; de schoenen vallen blijkbaar niet op. Moest ik vorige week nog de dunne sokjes helpen aantrekken, vanmorgen heeft hij de schoenen met geitenwollen sokken helemaal zelf aangetrokken. Jaap is nu dus eindelijk een kleine zelfstandige…..Maar dat mocht ik niet zeggen. Waarom weet ik al niet meer. Dus heb ik het maar snel veranderd in zelfredzaamheid. Zelfredzaamheid is goed voor de mens; dus ook voor Jaap.

Toen Jaap ziek bleek en er een tumor in zijn bovenbeen bleek te zitten, werd hij geopereerd. Hij kreeg een nieuwe heup. Sindsdien kan hij zijn knie in combinatie met de heup niet meer zo buigen dat hij veters kan strikken. Ik strik nu al 6 jaar een paar keer per dag zijn veters en onveter hem ook weer. Gisteren op visite bij oud-buren kreeg hij nogal wat oplossingen voor “dit probleem” voorgeschoteld, waar hij niet erg blij mee was. “Waar ben ik zelf nog in dit verhaal? Mij wordt niets gevraagd!” zei hij vanmorgen toen ik erover begon. Jaap wil het liefst geveterd worden. En omdat hij dat wil moet een ander dat doen. Dat ging mij toch wat te ver. Ik had al eerder instappers genoemd als een mogelijkheid wat meer zelfstandig door het leven te kunnen. Maar dat kon niet: “Ik ga niet in Italiaanse Bordeelsluipers lopen!”. Dan waren we weer uitgepraat. Een paar sloffen kwamen er wel. Dat was voor een kort afstandje wel te doen. Maar een paar pakken melk kopen bij de supermarkt was op sloffen al te ver. Dan liep het niet goed. Na wat heen en weer gepraat zijn we dan vanmiddag toch langs Scapino gegaan om te kijken wat er was en of het goed aan de voet bleef zitten. Er was een paar wat er erg leuk uitzag en ook nog een goede zool en een goede pasvorm had. Maar de kleine teen zat een beetje krap. Een maat groter konden we niet krijgen. Nog een keer aangepast hebben we ze toch meegenomen. En wat  blijkt…..met dunne zokken zitten ze perfekt. Met de lange schoenlepel kan hij ze zelf aankrijgen. Hij is ze nu aan het inlopen…..die Italiaanse bordeelsluipers. We verwachten dat ze uit gaan lopen en dan kunnen de wollen sokken weer aan.
Ik hoop dat ze zo lekker zitten dat hij vorrtaan alleen maar instappers wil. Dan is de mantelzorg ook overbodig geworden en is Jaap een kleine zelfstandige.

Vandaag hebben we restjes gegeten. Er was nog ossestaartsoep over. Ook was er nog rollade,forelfilet en rundvleessalade. De abraham van vlees, die ons kado werd gedaan, is in gedeelten op zaterdag en zondag verorberd. Het laatste stuk fricandeau met spekjes ging vandaag in de pan. We kochten er alleen nog wat aardappeltjes bij. Van de overgebleven sla, komkommer en tomaten konden we nog een frisse salade maken. Maar dat was nog niet alles. Er waren ook nog kersen over. Samen met vanilleijs en het laatste restje Grand Manier stelden we nog een heerlijk toetje samen. Sommigen met slagroom; anderen zonder.
Morgen beginnen we weer ouderwets met een normale warme hap. Waarschijnlijk rode bietensalade met aardappelen en misschien wel een slavink. Het vlees moet nog gekocht worden en kan ook nog wel wat anders worden.
Het was erg leuk zo’n verjaardag. Maar…..morgen begint alles weer normaal te worden. En dat is ook wel weer fijn.

50 jaar geleden is Jaap geboren. En dat moet gevierd worden. Om 11.00 uur kwamen de kinderen borden en slingers ophangen aan de buitenkant van het huis. En… hij werd bedolven onder de kadootjes. Maar niet alleen Jaap viert zijn verjaardag ook Jurre is op deze dag geboren. Dat is ook alweer 14 jaar geleden. Met 2 verjaardagen op 1 dag wordt er flink met taart en koffie gezeuld. Nu het even rustig is kan ik dit weblog er even van in kennis stellen. Overigens gaan de festiviteiten dit weekend, op zondag, gewoon door voor de “verre” familieleden. Dus….wij feesten hier nog even door………..

Zaterdag gingen we naar Ruinerwold om met E1 te korfballen. Terwijl we daar aan de koffie zaten belde onze zoon. Of hij bij een vriend mocht spelen. Tuurlijk mag dat! Eenmaal weer thuis ging ook onze jongste  zoon bij zijn vriendje spelen. Hij had bij zijn vriendje ook nog een filmafspraak staan voor die avond. Daar zaten we met z’n tweeen. Ik had nog wat makkelijke aardappeltjes gehaald voor het eten, zodat het eten maken deze dag niet zo ingewikkeld zou worden. Om kwart over 5 kwam het eerste telefoontje: mag ik hier blijven eten? Ja dat is goed; hoe laat kom je thuis? Tussen 8 uur en half 9! ok!
Niet veel later het volgende telefoontje: Mag ik hier blijven eten? Ja dat is goed. Het film kijken zou nu wel eerder gaan starten was mijn redenatie. Jaap en ik keken elkaar aan en ik zei: zullen wij dan maar lekker uit eten gaan? Dit soort situaties komen niet zo vaak voor. Zo kon het gebeuren dat wij omstreeks 18.00 uur naar restaurant Talens afreisden om lekker wat te eten. Het enige wat ons in de weg zat was het tijdstip dat onze jongste thuis kon komen. We schatten dat op half 8, niet wetende welke film (vakantie?) er gekeken zou worden. Het was een ongekend genoegen om lekker met z’n tweeen uit eten te kunnen gaan.
De jongste kwam pas om 21.00 uur thuis en de andere zoon belde of hij ook mocht blijven slapen. Overigens bleef hij maar bellen om zijn thuiskomst uit te stellen. Uiteindelijk hebben wij zondagmiddag 15.00 uur als uiterste tijd aangegeven. En wat bleek ……dat werd nog niet geappricieerd.

Vanmorgen vroeg (ok 9.00 uur!) al telefoon. Hilde aan de lijn. Ze was geslaagd voor haar rijexamen. (Van Harte!) Gelukkig zonder mist en gladdigheid, zoals gisteren wel het geval was. Haar bijzondere verrichtingen had ze een week eerder al gehaald. En nu met de knalgele KA naar het werk. Deze auto had ze een poosje geleden al gekocht. “Is dat niet een beetje te vroeg” vroeg menigeen zich af? Maar ik somde op: Jaap heeft het 1 keer gehaald, Wouter en ondergetekende ook. Dus waarom Hilde ook niet? Haar OV-kaart liep deze maand af, dus een gunstiger moment was er niet om het juist nu te behalen. Dit is ook het moment om in het ziekenhuis (van Doetinchem) andersoortige (OV ongunstige) diensten te draaien. Nu ruilde ze die nog met anderen.
Wie een knalgele Ford KA ziet rijden in de buurt van Doetinchem, weet dat dat Hilde is, op weg naar haar werk.

Je voelt je op en top. Je dekt de tafel. De theepot heb je al op tafel staan, maar op aanwijzingen van je partner verzet je deze pot. En dan…..schiet het je in de rug. De theepot kon niet meer worden verzet.
Maar het blijkt nog ernstiger te kunnen. Het was iemand anders in de rug geschoten bij het optillen van —-een washandje—-!!! Ik heb er nogal om gelachen, maar het zal je rug maar wezen. Vlug wat Ibuprofen geslikt en een hotpack warm gemaakt. In de hoop dat het allemaal maar weer weg mag trekken. Want het is ons al vaker overkomen; Jaap eind december helemaal in de lappenmand. We hopen vandaag de beweging er een beetje in te kunnen houden. Straks nog langs de lijn met de korfbaljeugd van de E’s. Warm ingepakt natuurlijk.