Gisteravond heb ik een documentaire gezien over dementie. Twee echtparen werden gevolgd. Van elk echtpaar was er een persoon dement. Ik vond het ontroerend om te zien hoe men met elkaar omging. Het ene stel ondernam veel. De vrouw was dement. Haar echtgenoot nam van belangrijke gebeurtenissen foto’s. Wanneer hij ergens op terug wilde komen en zijn vrouw wist het niet meer dan pakte hij de foto’s (op de computer) erbij. Vaak wist ze zich dan weer iets te herinneren. Wat ik zo bewonderde was het eindeloze geduld van deze man. ´s Avonds ging hij iets later naar bed. Hij gebruikte die tijd om alles wat op een andere plek was gezet weer op zijn plek te zetten. Hij vond dat zij dat niet mocht zien. Zo ook het feit als ze 3 keer achter elkaar hetzelfde zei. Zijn remedie: Net zo doen alsof het de eerste keer is dat je het hoort. Anders krijg je alleen maar wrevel en boosheid bij de ander.
Bij het andere stel was de man dement. Zijn vrouw probeerde hem zo zelfstandig mogelijk te houden door bv. apparaten zo simpel mogelijk te houden. Alleen de belangrijkste knop op een apparaat werd bv. rood gemaakt en de rest werd bv. afgeplakt. Het beangstigde ook; zijn vrouw was even op het balkon toen de telefoon ging. Op de flat waren 3 telefoons aanwezig, maar hij kon er niet 1 vinden. Hij raakte toen helemaal in paniek. Zij schreven ook van alles op; een soort dagboek zodat je later nog weet wat je op een bepaalde dag had gedaan.
Het heeft mij allemaal diep geraakt. Ik hoop dat wanneer ik dement wordt jaap ook zo liefhebbend en geduldig kan zijn. Zo niet dan lijkt het mij een grote ramp om dement te worden.
Ga naar de inhoud
