Gisteravond heb ik een documentaire gezien over dementie. Twee echtparen werden gevolgd. Van elk echtpaar was er een persoon dement. Ik vond het ontroerend om te zien hoe men met elkaar omging. Het ene stel ondernam veel. De vrouw was dement. Haar echtgenoot nam van belangrijke gebeurtenissen foto’s. Wanneer hij ergens op terug wilde komen en zijn vrouw wist het niet meer dan pakte hij de foto’s (op de computer) erbij. Vaak wist ze zich dan weer iets te herinneren. Wat ik zo bewonderde was het eindeloze geduld van deze man. ´s Avonds ging hij iets later naar bed. Hij gebruikte die tijd om alles wat op een andere plek was gezet weer op zijn plek te zetten. Hij vond dat zij dat niet mocht zien. Zo ook het feit als ze 3 keer achter elkaar hetzelfde zei. Zijn remedie: Net zo doen alsof het de eerste keer is dat je het hoort. Anders krijg je alleen maar wrevel en boosheid bij de ander.
Bij het andere stel was de man dement. Zijn vrouw probeerde hem zo zelfstandig mogelijk te houden door bv. apparaten zo simpel mogelijk te houden. Alleen de belangrijkste knop op een apparaat werd bv. rood gemaakt en de rest werd bv. afgeplakt. Het beangstigde ook; zijn vrouw was even op het balkon toen de telefoon ging. Op de flat waren 3 telefoons aanwezig, maar hij kon er niet 1 vinden. Hij raakte toen helemaal in paniek. Zij schreven ook van alles op; een soort dagboek zodat je later nog weet wat je op een bepaalde dag had gedaan.
Het heeft mij allemaal diep geraakt. Ik hoop dat wanneer ik dement wordt jaap ook zo liefhebbend en geduldig kan zijn. Zo niet dan lijkt het mij een grote ramp om dement te worden.
Maand: april 2007
30 uur
Zaterdag werd de aanzet gezet in Trouw. Filosoof Rutger Claassen schreef op waarom hij vindt dat er een 30urige werkweek (eventuele werktijden van 9-3 uur) moet komen voor iedereen. Vandaag stonden er enige reakties in de krant. Persoonlijk vind ik het wel wat. Uitgangspunt is nl. dat zorg voor kinderen gecombineerd kan worden met werk. Per gezin is dan 60 uur arbeid voor handen. Soms minder uren dan men gewend is; vaak minder dan het huidige aantal uren arbeid van een gezin.
De zorg voor kinderen komt vaak in de knel wanneer beide ouders 40 uur werken. Kinderen 40 uur naar de creche lijkt geen ideale situatie. Na die 40 uur werken zijn beide ouders doodmoe en welke aandacht kan nog aan hen worden besteed? Dan zijn er nog ouderavonden en 10-minuten-gesprekken op school, die moeilijk inplanbaar lijken.
In ons gezin wordt regulier 36 en 6 uur per week gewerkt. Daarnaast is er nog het gemeenteraadswerk dat gemiddeld tussen de 15 en 20 uur per maand opslokt. Daarnaast wordt er nog aan vrijwilligerswerk gedaan. Zo’n 2-4 uur in de week. In deze constructie hebben wij al problemen om alle plichtplegingen met scholen en verenigingen voor elkaar te krijgen. Ik denk dan wel eens: hoe krijgen volwerkenden het toch voor elkaar?!
Overigens……60 uur werken zou voor ons toch ook wel enigszins problematisch worden. Uitbreiding van uren in mijn tak van sport is niet mogelijk vanwege te veel lichamelijke klachten. Dan zou ik iets anders moeten gaan doen. En om Jaap nu 54 uur te laten werken? Dat lijkt mij niet verstandig.
Kortom het lijkt mij een goed idee, maar in ons geval zou het nog te veel zijn. Omdat wij het belangrijk vinden om naast het werken ook andere dingen te blijven doen. Zoals daar zijn; Muziek maken: 3 1/2 uur in de week. Zelf sporten: 2 1/2 uur in de week. Coachen van sportteam kind: 2-4 uur in de week. Rijden met de jeugd naar een uitwedstrijd: 3-5 uur. Ander vrijwilligerswerk: gemiddeld een half uur per week.
En…..gelukkig kunnen we met de verdiensten voldoende eten en ook nog op vakantie gaan.
artikel in Trouw 31 maart 2007: 30urigewerkweek_1.pdf en 30urigewerkweek_2.pdf
sandalen
Gisteren heb ik de sandalen opgezocht. Samen met een 3/4 broek leek het mij de ideale combinatie voor een mooie zonnige dag. Jurre vond het maar niks. Het stond niet vond hij. En….het ergste vond hij nog dat ik haren op mijn benen heb. Dat hoort niet volgens hem. Nu waren de benen wel erg wit en dan vallen de zwarte haren natuurlijk wel op. Maar als mijn benen geen zon zien dan blijven ze wit en dan blijft het contrast bestaan. Ik vond het veel ernstiger hoe wij bij de huisartsenpost in Hardenberg stonden. Tijdens het korfbaltoernooi kwam er een speelster in botsing met een tegenstander en zij had zoveel pijn dat we vonden dat het nagekeken moest worden. Jaap had zijn sportkleding nog aan en zijn italiaanse bordeelsluipers erbij aan getrokken. Ik had een trainingspak aangetrokken en daar mijn sandalen onder aan getrokken. Dat vond ik vreselijk staan, maar ja je moet wat. De zaalschoenen moesten toch echt uit. En wat ook niet kon die dag was een winterjas aantrekken bij een 3/4 broek met sandalen. Dus voordat ik ’s morgens naar de winkel ging nog gauw even de zomerjas uit de kast gehaald.
Nu loop ik veel op sandalen. Zowat van april tot oktober als het weer het enigszins toelaat. Ik vind het heerlijk! Anderen bibberen al van het idee. En….het liefst op blote voeten.