Vandaag viel mijn oog op 2 krantenberichten uit Trouw. Het eerste artikel dat ik las was “Vrouwen lijden onder schoonheidsideaal”. Het ging in het kort hierover: vrouwen die psychische klachten ondervinden van reclames van cosmetische industrie kunnen naar de rechter om hun schade op hen te verhalen. Over dit onderwerp heeft Sunny Bergman voor de VPRO een documentaire gemaakt getiteld “Beperkt houdbaar”, welke op 8 maart wordt uitgezonden. Vanaf die dag start er ook een website: beperkthoudbaar.info, waarop vrouwen een psychologische test kunnen doen. Daar komt uit hoe tevreden mensen zijn over en met hun eigen lichaam en hoe groot de wens is om ingrepen te doen. Wanneer duizenden vrouwen vinden dat ze niet normaal zijn omdat ze niet voldoen aan de normen van de reclames dan wordt er waarschijnlijk maatschappelijk en juridisch aktie gevoerd. Klachten kunnen alleen gehonoreerd worden als een psychiater heeft vastgesteld dat er sprake is van schade.
Mannen zeggen het al gauw: Het oog wil ook wat. En natuurlijk wil je er als vrouw een beetje leuk uitzien. Voor een belangrijk iets trek je toch je mooiste kleren aan. Sommigen maken zich op. Er een beetje verzorgd uitzien daar is natuurlijk niks mis mee. Maar het slaat behoorlijk door. De reclames helpen daar natuurlijk flink in mee. Slank zijn, naveltruitjes, vooral geen rimpeltjes en grijs haar is ook taboe. En dan heb ik het nog niet over een neus die verkeerd zou staan of ogen die opgetrokken moeten worden. Zegt het overigens niet meer over de weerbaarheid van mensen om zich zo druk te maken over hoe ze er uit zien? Moeten we misschien niet op de basisschool beginnen met het aanleren van deze soort van weerbaarheid? Dat is een lange weg, omdat ook op de basisschool al kinderen rondlopen met ouders die het hoog in de bol hebben. Al vroeg worden kinderen als modepopjes aangekleed. Dan kan ik mij er wel wat bij voorstellen, wanneer deze kinderen volwassen worden.
Het is allemaal cultureel bepaald. Freud zei het al. Je kunt gevormd worden door de cultuur, maar ook misvormd!
Dat cultuur alleszins bepalend kan zijn las ik in het volgende artikel: “Dik zijn is op Tonga een teken van welvaart”. De cultuur op dit eiland en andere eilanden in het Stille Oceaangebied is: Als je dik bent heb je geld om eten te kopen. Nu is dat niet het geval op Tonga; mensen zijn hier arm. Toeristen hebben andere voeding gebracht. Dit gemaksvoedsel is goedkoper dan traditioneel eten. Door het overgewicht ontstaan nogal wat ziektes. Maar zij schamen zich niet voor hun dik zijn, dus psychisch zal het met deze mensen wel goed gaan.
In het rijke westen geven we veel geld uit om advocaten te kunnen bekostigen om genoegdoening te krijgen van producenten van cosmetica en dergelijke. In het arme Stille Oceaangebied is geen goede gezondheidszorg om patiënten met overgewicht te behandelen.
In het rijke westen worden mensen psychisch ziek vanwege hun schoonheid. In het arme Stille Oceaangebied wordt men lichamelijk ziek van de gevolgen van hun dikke schoonheid.
Hoe paradoxaal kan het in deze wereld zijn?