Toen Jaap ziek bleek en er een tumor in zijn bovenbeen bleek te zitten, werd hij geopereerd. Hij kreeg een nieuwe heup. Sindsdien kan hij zijn knie in combinatie met de heup niet meer zo buigen dat hij veters kan strikken. Ik strik nu al 6 jaar een paar keer per dag zijn veters en onveter hem ook weer. Gisteren op visite bij oud-buren kreeg hij nogal wat oplossingen voor “dit probleem” voorgeschoteld, waar hij niet erg blij mee was. “Waar ben ik zelf nog in dit verhaal? Mij wordt niets gevraagd!” zei hij vanmorgen toen ik erover begon. Jaap wil het liefst geveterd worden. En omdat hij dat wil moet een ander dat doen. Dat ging mij toch wat te ver. Ik had al eerder instappers genoemd als een mogelijkheid wat meer zelfstandig door het leven te kunnen. Maar dat kon niet: “Ik ga niet in Italiaanse Bordeelsluipers lopen!”. Dan waren we weer uitgepraat. Een paar sloffen kwamen er wel. Dat was voor een kort afstandje wel te doen. Maar een paar pakken melk kopen bij de supermarkt was op sloffen al te ver. Dan liep het niet goed. Na wat heen en weer gepraat zijn we dan vanmiddag toch langs Scapino gegaan om te kijken wat er was en of het goed aan de voet bleef zitten. Er was een paar wat er erg leuk uitzag en ook nog een goede zool en een goede pasvorm had. Maar de kleine teen zat een beetje krap. Een maat groter konden we niet krijgen. Nog een keer aangepast hebben we ze toch meegenomen. En wat blijkt…..met dunne zokken zitten ze perfekt. Met de lange schoenlepel kan hij ze zelf aankrijgen. Hij is ze nu aan het inlopen…..die Italiaanse bordeelsluipers. We verwachten dat ze uit gaan lopen en dan kunnen de wollen sokken weer aan.
Ik hoop dat ze zo lekker zitten dat hij vorrtaan alleen maar instappers wil. Dan is de mantelzorg ook overbodig geworden en is Jaap een kleine zelfstandige.
Ga naar de inhoud
